Υπάρχει ένας κόσμος που αργοπεθαίνει δίπλα μας. Είναι οι συνοικιακοί κινηματογράφοι της Αθήνας, με τη συγκεκριμένη αισθητική που παγιώθηκε την εικοσαετία 1950-1970 και που ήδη από τη δεκαετία του '80 πολλοί θεωρούσαν ενοχλητικά παρωχημένη. Αρκετοί ήδη από αυτούς τους κινηματογράφους στα Πατήσια, στο Παγκράτι, στα Ιλίσια, στην Καλλιθέα, στου Ζωγράφου, στην Αχαρνών, ανήκουν στην ιστορία της πόλης, έχουν δηλαδή δια παντός εξοβελιστεί στο παρελθόν και μέρα με τη μέρα ξεθωριάζουν στη μνήμη. Υπάρχουν όμως και αίθουσες που συνεχίζουν, ελάχιστες όμως με τον παλαιωμένο εξοπλισμό και την παράδοξη εκείνη αισθητική που εκπροσωπούσαν συγκεκριμένα σχέδια, υφάσματα, χρωματα, μυρωδιές, συμπεριφορές.
Δεν ήταν όλα ρόδινα σε εκείνα τα σινεμά. Η ώρα έναρξης δεν ετηρείτο πιστά και οι τουαλέτες δεν ήταν ακριβώς απαστράπτουσες. Ο ήχος ήταν ενίοτε προβληματικός και για τα καθίσματα δεν ευνοοούσαν τον ύπνο όταν η ταινία έκανε κοιλιά. Η πλάτη του καθίσματος έπεφτε πιο χαμηλά από τον σβέρκο και η στάση του σώματος έπρεπε να αλλάζει συχνά. Σαίτες εκτοξεύονταν στην υφασμάτινη οθόνη και υπήρχαν φορές που η σκιά τους έπεφτε σαν χάδι στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Ηταν αυτονόητο ότι το άδειο σακουλάκι από τα τσιπς θα κυλούσε έρμαιο στο πλαστικό δάπεδο.
Σαν προϊστορικά ζώα
Οσες αίθουσες επιμένουν (ασφαλώς λόγω έλλειψης χρημάτων) να διασώζουν ταριχευμένη την κινηματογραφική εμπειρία παρελθόντων ετών, θυμίζουν προϊστορικά ζώρα σε ένα σύγχρονο ζωολογικό κήπο. Ο βρυχηθμός τους ακούγεται σαν βουβή δόνηση. Τα γιγαντιαία μούλτιπλεξ, που φύονται ως νέος τύπος καλλιέργειας ανά την Ελλάδα, τα σκιάζουν. Δύο αισθητικές, το ίδιο επαρχιακές ως ιδεολόγημα, ανταγωνίζονται σε έναν άνισο αγώνα. Η τυποποιημένη μαζική αισθητική των συνθετικών υλικών των πάσης φύσεως αστικών Village συνθλίβει τη μικροαστική χειροτεχνία του συνοικιακού σινεμά. Η αισθητική Planet Hollywood πιθανώς να συγκινεί λίγους αλλά προβάλλεται ακριβώς μέσα από ένα γενικότερο καταιγισμό μονοδιάστατης "ψυχαγωγίας".
Φανταστικό Μουσείο
Σε ένα φανταστικό μουσείο κινηματογράφου στην Αθήνα θα ζητούσε κανείς να δει την ανακατασκευή μιας τυπικής αίθουσας της πρωτεύουσας από αυτές που τραβούσαν τον κόσμο κατά κύματα την μεταπολεμική εποχή. Τα σινεμά αυτά προσέφεραν σπουδαίες ευπηρεσίες στο κοινό όχι μόνο πριν από την εποχή της τηλεόρασης, όταν συγκέντρωναν σύμπαντα τον πληθυσμό, αλλά και μετά, στη "δύσκολη" περίοδο για τα ταμεία. Η εποχή εκείνη είχε ως σύμβολα τις καδραρισμένες φωτογραφίες των αστέρων με την ποιότητα ενός πρωτόγονου έγχρωμου φιλμ, την βαριά μπλε, συνήθως, κουρτίνα λεπτοκεντημένη, ενίοτε, με αστεράκια, τις μουσικές βροντές που προειδοποιούσαν για την έναρξη του έργου και ασφαλώς την ταξιθέατρια με την μπλε ποδιά σαν μαθήτρια. Η ταξιθέτρια αξίζει ένα δικό της χώρο στο φανταστικό μουσείο κινηματογράφου. Η φυσιολογική απουσία της από τις σύγχρονες αίθουσες σηματοδοτεί τη στροφή προς τον πιο μοναχικό κόσμο της ευημερίας.
* Δημοσιεύτηκε στην ¨Καθημερινή", 6 Σεπτεμβρίου 2000.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου